ဖြစ်သင့်သလောက်မဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ဖြစ်ချင်သလောက်တော့ ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ ကစားသမားကို ပြရရင် အိုဇေးကို ထိပ်ဆုံးတန်းကနေ ပြရမှာပါ။ သူ့မှာရှိတဲ့ အရည်အသွေးက အခု လက်ရှိသူရသွားခဲ့တဲ့ အောင်မြင်မှုတွေထက်ကို အများကြီးပိုတဲ့ အရည်အသွေးပါ။ ဒါပေမဲ့ သူက ဆာလောင်မှုကင်းမဲ့တယ် ပဲပြောပြော၊ သွေးအေးတယ်ပဲပြောပြော အဲဒီအရည်အချင်းတွေအတွက်ဟုန်းဟုန်းတောက်ပြဖို့ ကြိုး စားနေခဲ့သူတစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။

သူနဲ့ပတ်သက်လာရင် ခံစစ်ပြန်မကူဘူး၊ ပျင်းတိပျင်းရွဲကစားတယ်၊ လေးကန်တယ်၊ စိတ်မပါသလို ကစားတယ်၊ စိတ်ဓါတ်မရှိဘူး စတဲ့ ဝေဖန်မှုတွေလည်း ရှိသလို တဖက်မှာ သူလုပ်ပြတဲ့ ဖန်တီးမှုတွေ၊ မထင်ထားတဲ့ နေရာကနေ ဘောလုံးရအောင် ခင်းပေး ထုတ်ပေးသွားတာတွေ၊ သူလုပ်ပြလိုက်မှ မြင် နိုင်တာမျိုးတွေ၊ သွေးအေးအေးနဲ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် သပ်သပ်ရပ်ရပ် လုပ်ပြသွားတာကို ရင်သပ်ရှု မော ကြည့်လိုက်ရတာတွေလည်း ရှိပြန်ပါတယ်။

ခက်တာက အိုဇေးဟာ သူ့ခေတ်မှာ တကယ့်ကို ထိပ်တန်းကစားသမားတွေ အများကြီး အပြိုင်ထိုး တက်နေပြီး မက်ဆီ-ရော်နယ်ဒို ပြိုင်ဆိုင်မှု အရှိန်အဟုန်ကလည်း တအားကြီးနေတော့ သူ့အပေါ် သေသေချာချာ မမြင်လိုက်ကြရသူတွေနဲ့ ဘောလုံးကို အစွဲဖယ်မကြည့်ကြသူတွေက သူ့တန်ဖိုးအ စစ်ကို မမြင်နိုင်ခဲ့ကြပါဘူး။ သူ့အပေါ် လုံးဝကြီး အသိအမှတ် မပြုခဲ့ကြတာမဟုတ်ပေမဲ့ သူက အဲဒီ ထက်ပို အသိအမှတ်ပြုခံသင့်တဲ့ အနေအထားပါ။

ဒါပေမဲ့ ခက်တာက အိုဇေးကိုယ်တိုင်ကလည်း သွေးအေးပြီး မလှုပ်မခြောက်နိုင်သလို တခါတရံ သူ လုပ်တဲ့အပြုအမူတွေကလည်း နည်းနည်းတော့ ထူးပါတယ်။ စပိန်ကနေ အင်္ဂလန်ထိပြောင်းလာပြီး စပိန်ကို လေယာဉ်နဲ့ ပြန်ပြန်သွား အပျော်ရှာနေတယ်ဆိုတဲ့ ကောလဟာလမျိုးတွေပေါ့။ သူက အဲဒါ မျိုးတွေထဲ ခဏခဏမိပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ အာဆင်နယ်မှာ နောက်ဆုံးကာလ သူ့ရပ်တည်ချက်၊ သူ့ယုံကြည်ချက်ကြောင့် ဘေးဖယ်ထုတ် ခံလိုက်ရတာကတော့ သူ့အပြစ်လို့မဆိုနိုင်ပါဘူး။ သို့သော် စီးပွားရေး အရမ်းဆန်လာတဲ့ ဘောလုံး လောကကြီးက သူ့ကို ရက်ရက်စက်စက်ပဲ အပြစ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအပြင် သူ့မှာက သူ့ဖြစ်တည်မှု ကနေ လာတဲ့ ပြဿနာတွေလည်း ရှိနေပြန်ပါသေးတယ်။

အိုဇေးက တူရကီမိဘတွေကနေ ဆင်းသက်လာတဲ့သူပါ။ သူ့မိဘတွေက တာ့ခ်ရွှေ့ပြောင်းလုပ်သား တွေဖြစ်ပြီး ဇွန်ဂူဒက်ခ် ဆိုတဲ့ အရပ်ကနေ သူ့အဖိုးလက်ထက်မှာ ဂျာမနီကို ရောက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ အဲဒီတုန်းကတော့ အနောက်ဂျာမနီပေါ့။ အရှေ့ဂျာမနီနဲ့ အနောက်ဂျာမနီတောင် ပြန်မပေါင်းသေးပါ ဘူး။ ဆိုတော့ သူတို့က ဂျာမနီရဲ့ ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်ကြသူတွေပါ။

အိုဇေးရဲ့ ကစားသမားဘဝ တော်တော်များများမှာ အဲဒီကိစ္စက တော်တော် နောက်က လိုက်လာတဲ့ ကိစ္စပါပဲ။ အထူးသဖြင့် ဂျာမနီလက်ရွေးစင် ကစားသမားဘဝမှာပေါ့။ သူ ခြေစွမ်းပြနိုင်တဲ့နေ့တွေဆို ရင် ငါတို့ ဂျာမန်ကွ လို့ ချီးကျူးပေမဲ့ ခြေစွမ်းနည်းနည်းကျရင် တူရကီကောင်တွေ၊ နိုင်ငံခြားသားတွေ၊ ထွက်သွားကြစမ်း လို့ အဆဲခံရပြန်ပါတယ်။ ဆိုတော့ သူ့အတွက်က တော်တော်လေးကို ခက်ခဲခဲ့တာ ပါပဲ။ သူ့လိုပါပဲ။ ပိုလန်နွယ်ဖွားတွေဖြစ်တဲ့ ကလိုဆေး၊ ပိုဒေါစကီးတို့လည်း ခက်ခဲခဲ့သလို တူရကီ နွယ်ဖွားဖြစ်တဲ့ ကိုရန်ညီတို့လည်း ခက်ခဲခဲ့ကြပါတယ်။

အိုဇေးကို ၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ မွေးပါတယ်။ တူရကီမိဘတွေက မွေးလာပေမဲ့ မွေးရပ်ကတော့ ဂျဲဆန်ကာ ချန် ဆိုတဲ့ ဂျာမန်မြို့လေးမှာပါ။ အရမ်းတော့လည်း သေးတယ်လို့မဆိုနိုင်ပါဘူး။ လူဦးရေ ၂ သိန်းခွဲ ကျော်နေတဲ့ နေရာပါ။ သူ့ရဲ့ လူငယ်ကစားသမားဘဝ လေ့ကျင့်ရေးကာလတွေကို အသင်းတွေ တော် တော်များများနဲ့ ဖြတ်သန်းခဲ့ရပါတယ်။ ပထမဆုံးအသင်းက ဗက်စ်ဖာလီယာ ပါ။ နောက်တော့ တူတို နီယာ ရှော်ကာ နော့ဒ် ကို ပြောင်းလေ့ကျင့်ခဲ့ပြန်ပါတယ်။ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ လောက်မှာ ဖော်လ်ကာ ဂျဲဆန်ကာချန်မှာ တစ်နှစ်လေ့ကျင့်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ၂၀၀၀ ခုနှစ်ကျမှ ၅ နှစ်လောက် လေ့ကျင့်ခဲ့ရတဲ့ ရော့ ဗစ် အက်ဆန် အသင်းဆီကို ရောက်လာတာပါ။ အဲဒီနောက် ၂၀၀၅ မှာတော့ ရှော်ကေးပေါ့။

ရှော်ကေးမှာပဲ စီနီယာကစားသမားဘဝကို စတင်ခဲ့ပါတယ်။ သူက တိုက်စစ်သန်ကွင်းလယ်ကစား သမားတစ်ယောက်အဖြစ် ကစားတာ ကောင်းမွန်တဲ့အတွက် ဖြစ်ထွန်းလာမယ့်ကစားသမားလို့ သတ် မှတ်ခံထားရပြီးသားပါ။ ဒါပေမဲ့ ရှော်ကေးက သူ့ကို စာချုပ်သစ် ကမ်းလှမ်းတဲ့အချိန်မှာ သူက တစ်နှစ် ကို ယူရို ၁ သန်းခွဲလစာက မလုံလောက်ဘူးဆိုပြီး ငြင်းပစ်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီမှာတင် အသင်းအုပ်ချုပ် ရေးအဖွဲ့နဲ့ အဆင်မပြေဖြစ်ပြီး ဝါဒါဘရီမင်ကို ၂၀၀၈ မှာ ရောက်သွားခဲ့တော့တာပါပဲ။ ငွေကြေးနဲ့ပတ် သက်လို့ အားမနာတမ်း သူ့ကိုယ်သူ တန်တယ်ထင်သလောက်တောင်းတတ်တဲ့ အကျင့်ကလည်း အို ဇေးကို တော်တော်များများနဲ့ အဆင်မပြေဖြစ်စေခဲ့တဲ့အချက်တွေထဲက တစ်ခုပါ။ ဒါကလည်း သူ့တန် ဖိုး သူသိတာလို့ အကောင်းဖက်က ပြောလို့ရသလို အဆိုးဖက်က ပြောရင် ငွေမက်တာဆိုပါတော့။

အိုဇေးက ဝါဒါဘရီမင်ကို ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ တစ်နှစ်ကို လုပ်ခ ယူရို ၅ သန်းရှိတဲ့စာချုပ်နဲ့လာ တာပါ။ သူတကယ်တန်တယ်ထင်တာကို ရအောင်တောင်းခဲ့တာပေါ့။ အဲဒီ ၂၀၀၈ လောက်က ယူရို ၅ သန်းဆိုတာ အသက် ၂၀ အရွယ်ကစားသမားအတွက်တော့ များပါတယ်။ သူ့ကို ဟန်နိုဗာနဲ့ စတုဂတ် တို့ကလည်း စိတ်ဝင်စားခဲ့ပေမဲ့ လစာ ၅ သန်းမပေးချင်ခဲ့တာပါ။

၂၀၀၈-၀၉ မှာ အသင်းက ရလဒ်မကောင်းပေမဲ့ သူကတော့ ၃ ဂိုးသွင်း ၁၅ ဂိုးဖန်တီးပေးပြီး မဆိုးတဲ့ ခြေစွမ်းကို ပြနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ၂၀၀၉-၁၀ မှာတော့ အိုဇေးက ဘရီမင်တို့ရဲ့ တကယ့်မရှိမဖြစ် ကစားသ မားဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ။ အဲဒီရာသီမှာ ၉ ဂိုးသွင်း ၁၇ ဂိုးဖန်တီးပေးခဲ့ပြီး ဘရီမင်တို့လည်း အဆင့် ၃ အထိ ရောက်ခဲ့သလို ပိုကယ်ဖလားဖိုင်နယ်ထိလည်း တက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်လောက်မှာတော့ သူ့ အတွက် ကမ်းလှမ်းမှုတွေက တန်းစီနေပါပြီ။ ဘာစီလိုနာ၊ အာဆင်နယ်၊ ရီးရဲလ်မက်ဒရစ်။ ဝိန်းရွန်နီ က သူ့ကို ခေါ်ဖို့ ဆာအဲလက်စ်ဆီတောင် တောင်းဆိုခဲ့ပါသေးတယ်။ တကယ်ရောက်သွားတော့ ရီးရဲလ်ကိုပါ။ ကျန်တာကတော့ သမိုင်းပါပဲ။

မက်ဒရစ်မှာ လာလီဂါ ၁ လုံး၊ ကိုပါဒယ်ရေး ၁ လုံး၊ အာဆင်နယ်နဲ့ အက်ဖ်အေ ဖလား ၄ လုံးဆိုတာက သူ့လို အစွမ်းအစနဲ့ ကစားသမားအတွက် နည်းလွန်းတဲ့ ကလပ်အောင်မြင်မှုပါ။ ဒီထက်ပို အောင်မြင် ခဲ့သင့်တာအမှန်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ၂၀၁၄ ကမ္ဘာ့ဖလားကို ဂျာမနီနဲ့ ရယူပြနိုင်ခဲ့တာကတော့ သူ့အတွက် နိုင်ငံကစားသမားဘဝမှာ မျက်နှာမငယ်စေခဲ့ပါဘူး။ တူရကီ သမ္မတနဲ့ ညစာစားတာတွေ၊ တရုတ်နိုင်ငံထဲက အူဂါလူမျိုးတွေအရေးအတွက် လူသိရှင်ကြား ထုတ်ပြောတာတွေ၊ ဒဏ်ရာပြဿနာတွေကြောင့် သူ့ကစားသမားဘဝဟာ အဆုံးသတ်တော့ မလှပ ခဲ့ဘူးလို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကောင်းဆုံး တိုက်စစ်သန်ကွင်းလယ်တွေထဲမှာဆိုရင် သူ့ကို ချန်ထားပြီး ပြောလို့မရတာက လည်း အမှန်ပါပဲ။

#k9mmmedia
#turkey
#worldcup
#ozil